Curtis Harding start zijn optreden met de de titelsong “If Words Were Flowers” van het nieuwe album. Heel kort, de warme jazzy klanken en een groot gospelkoor zijn er uiteraard niet bij maar zijn statement is duidelijk: een boeket bloemen schenken als vorm van liefde en appreciatie is zeer waardevol. Alle instrumenten zijn zodoende met bloemen getooid. Het duurt even voor artiest en publiek mee zijn in eenzelfde vibe. Het gedreven “The Drive” met daverende drums, alert basspel, jazzy sax en een rauwe electrische gitaarsolo is een goede aanzet. Bij “Can’t Hide It” haalt Harding voor het eerst zijn falsetstem boven. Lekker swingende retro soul dansbaar, afgemaakt met een gitaarrock injectie. Het hoge stemmetje van Curtis staat als een huis. Het publiek geniet met volle teugen van deze aanstekelijke performance. Curtis Harding staat centraal op het podium, hij is de frontman/zanger/gitarist met het gouden strottenhoofd die de band aanstuurt geflankeerd door een stuwende ritmesectie die wordt verrijkt met toetsen/fluit en saxofoon en priemende gitaarinterventies.

Samen vormen ze een uitstekende vijfkoppige band van goed op mekaar ingespeelde muzikanten die de songs een na een op professionele wijze doch aan een flink tempo van liefst 24 songs in 1u 30’ afwerkt. “Hopeful” start veelbelovend, met gospel intro, hoopvol, maar ontbeert de impact en de vrouwenstemmen van de studioversie en is niet meer dan een song in de rij. Missen sommige songs op het podium de muzikale rijkheid van de plaat dan winnen andere aan intensiteit. Zo moet “Go As You Are” het hebben van een galmende wah-wah gitaar en een aanstekelijk refrein: ”Go as you are/ But don’t come back the same/ If you don’t get too far/ You got no one to blame.”

Er volgen nog een paar trage songs die niet echt verrassen. Maar dan zit de inleiding er op en schakelt Harding een versnelling hoger. Het is show time, het jasje gaat uit, “On And On” lijkt een soulkraker van Motown/Stax signatuur. Harding wisselt moeiteloos van kop- naar falsetstem en terug. Het klinkt heerlijk met een toetje sax en de frontman gaat helemaal loos met dansmoves en tamboerijn. Het volgende half uur houdt Harding’s stem en charisma moeiteloos de aandacht vast, ondersteund door een sublieme ritmesectie waarin vooral de bassist zich onderscheidt door zijn knappe baslijnen. De songs volgen in strak tempo elkaar op maar hebben elk op zich iets appellerend. Het maakt dat ondanks de goedgeluimde partysfeer het publiek vooral luistert naar de zanger zoals bij een luisterconcert.

“The One” is een liefdesbekentenis met veel oh’s en ooh’s. Het funky “Dream Girl” met wah-wah gitaar krijgt een soulvol vervolg in het aanstekelijke “Till the End”. Harding smijt zich en de zaal beweegt als vanzelf mee. “With You” met synths is mooie akoestische ballade terwijl het aloude bluesy “Castaway” soul verbindt met een classic guitar rock riff die ons terug bij de les houdt. “Next Time” is vintage Harding soul: akoestisch gitaarwerk, drums- en basritmiek, pakkend refrein, nijdige zang, meeslepende gitaarsolo, in een woord straffe song. “Heaven’s on the Other Side” met een Nile Rodgers gitaartje laat de 70’s soul/disco herleven. Harding doet zijn moves, electrische gitaar in aanslag, de band gaat stevig mee in een funky ritme.

Een aaneenrijging van teveel songs op korte tijd kan nadelig werken, sommige nummers ofschoon op zich heel sterk zijn op de duur heel gelijkend op andere of zitten in hetzelfde soulwater. Het nochtans straffe “Explore”, het explosieve “Need My Baby” of het meedeinende “Ghost Of You” geven mij onterecht dat gevoel. In die omstandigheden is de Orangerie een goede zaal die het direct contact tussen publiek en podium onderhoudt. In de staart van het optreden tekent “I Won’t Let You Down” voor een meeslepende soulsleper met een dito refrein “I won’t/ I am here for you/ Let you down/Whatever you do/ Know I’m here for you” De warmte, de groove en de oprechtheid van Curtis Harding stralen af. Bij het psychedelische rockende “Wednesday Morning Atonement” lanceert Harding zich met wilde spastische bewegingen alvorens met het groovende “I Need Your Love” de zaal uit te laten swingen met een laatste soulstamper.

Een toegift kan niet lang uitblijven en we krijgen een vervolg met het geweldig aanstekelijke “Keep On Shining”. Dit is Harding op zijn best (a la Lenny Kravitz), meeklappen, meejoelen, meezingen. Afsluiten gebeurt in schoonheid met een sobere jazz ballade “As I Am”. Daarmee is de hele 11 songs tellende ‘Face Your Fear’ gespeeld. Harding joeg in sneltempo 24 songs in anderhalf uur erdoor. Maar wat telde, hij had er duidelijk zin in: inzet, bezieling, bevlogenheid overheersten. Wellicht zorgde het directe contact vanaf het podium op korte afstand met het publiek voor een goede interactie die aanstekelijk bleef doorwerken. Geweldig goed concert, het deed deugd na zoveel tijd om nog eens lachende gezichten te zien.

Mark Buggenhoudt

Foto's Yvo Zels - 2018 Sportpaleis

Setlist
1. If Words Were Flowers (If Words Were Flowers, 2021)
2. Welcome To My World (Face Your Fear, 2017)
3. The Drive (Soul Power, 2014)
4. Can’t Hide It (If Words Were Flowers, 2021)
5. Hopeful (If Words Were Flowers, 2021)
6. Freedom (Soul Power, 2014)
7. Go As You Are (Face Your Fear, 2017
8. Face Your Fear (Face Your Fear, 2017)
9. On and On (Face Your Fear, 2017)
10. The One (If Words Were Flowers, 2021)
11. Dream Girl (Face Your Fear, 2017)
12. Till the End (Face Your Fear, 2017)
13. With You (If Words Were Flowers, 2021)
14. Castaway (Soul Power, 2014)
15. Next Time (Soul Power, 2014)
16. Heaven’s on the Other Side (Soul Power, 2014)
17. Explore (If Words Were Flowers, 2021)
18. Need My Baby (Face Your Fear, 2017)
19. Ghost Of You (Face Your Fear, 2017)
20. I Won’t Let You Down (If Words Were Flowers, 2021)
21. Wednesday Morning Atonement (Face Your Fear, 2017)
22. I Need Your Love (Face Your Fear, 2017)
Encore:
23. Keep On Shining (Soul Power, 2014)
24. As I Am (Face Your Fear, 2017)